Prolog

Witam na moim blogu. Zdecydowałam się napisać opowiadanie, którego głównym
bohaterem będzie Loki. Rozdziały będę zamieszczała co tydzień, ewentualnie o dłuższej
przerwie na pewno was powiadomię. Bardzo proszę o komentarze motywujące, jak i
takie, które zawierają konstruktywną krytykę. Miłego czytania ! 


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Szłam pustą, wąską uliczką. Wokół mnie panował mrok. Słyszałam daleki huk miejskiego gwaru. Nawet późną nocą Nowy Jork tętnił życiem. Ta noc była spokojna, jednak mnie ogarniał niepokój.

Włożyłam ręce do kieszeni, gdzie poczułam zimny metal. Prawie zapomniałam, że

schowałam tam swój ulubiony sztylet. Był niewielki, zdobiony malutkimi, zielonymi

kryształkami na rękojeści. Pozostał przy mnie jako jedyna pamiątka po moim bracie. 

Byłam sama, nie miałam już nikogo, mogłam liczyć tylko na siebie. Ale musiałam

przyznać, że jak dotąd dobrze dawałam sobie radę. Nagle usłyszałam czyjąś rozmowę, a zza wysokiej kamienicy dostrzegłam dwa duże cienie. Przyśpieszyłam kroku mijając kolejne kosze na śmieci. Wtedy tajemnicze istoty niebezpiecznie zbliżyły się do mnie, a ja poczułam, jak 

ogarnia mnie strach. Wokół zaczął wiać nieprzyjemnie zimny wiatr. Zwróciłam się do

zakapturzonych postaci ze złością w głosie - Czego chcecie? - Z oszałamiającą szybkością

jedna z postaci przyparła mnie z całą siłą do muru. Byłam w szoku, próbowałam się

uwolnić. Dotąd krzyczałam ''Pomocy'' aż zabrakło mi tchu w piersiach. Zaczęłam się 

dusić, poczułam suchość tak więlką, jakby moje gardło zamieniło się w pustynię, 

pozbawioną nawet najmniejszej kropli wody. Cień nawet nie drgnął. Gdy popatrzyłam

się w czarną pustkę wypełniającą kaptur, usłyszałam :

-Oddaj nam sztylet, inaczej zginiesz. 

Zimny, zachrypnięty głos powoli ranił moje uszy, a oddech delikatnie muskał moją szyję. Sięgnęłam do kieszeni by wyjąć z niej sztylet. Robiłam to bardzo powoli, nie spuszczając wzroku z postaci. Gwałtownie cisnęłam nim w przód, a wtedy napastnik się rozmył. Dreszcz zawładnął moim ciałem, a nogi się ugięły. Nagle zobaczyłam oślepiające zielone światło, po czym upadłam na ziemię. W momencie odzyskania wzroku, szybko się podniosłam, by zobaczyć wysoką sylwetkę mężczyzny, odwróconego do mnie tyłem.

Jego ciemne włosy wirowały na wietrze raz w jedną, raz w drugą stronę. Gdy się

odwrócił, poczułam przenikliwe spojrzenie jego nienaturalnie zielonych oczu. Twarz

miał podłużną, bladą, skąpaną w blasku księżyca. Nadal stałam w tym samym miejscu,

nie potrafiąc nawet ruszyć ręki o milimetr, patrząc się jakby na piękną zjawę.

Zbliżył się do mnie, a ja nie drgnęłam. Odezwał się swym niskim melodyjnym głosem - Nie bój się. Jesteś bezpieczna. - Zatracając się w jego słowach, lekko otworzyłam 

usta w zdziwieniu, a on wtedy  podał mi rękę, którą bez zastanowienia przyjęłam,

pytając - Kim jesteś? - Nie dostałam odpowiedzi. Rozmyliśmy się w powietrzu, a po

nas pozostał jedynie zielony pył.