Rozdział I


Hejka ! Weekend się kończy, więc wrzucam rozdział na pocieszenie. Jest nieco dłuższy i mam
nadzieję, że się spodoba. ;) 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zamknęłam oczy. Poczułam, jakby moja dusza ulatywała w górę, a ciało rozpadało
się na miliony malutkich cząsteczek. To uczucie było cudowne, unosiłam się coraz
wyżej. Trwało to kilka sekund, ale ja zatrzymałam się w czasie, zatracając się w
przyjemności. Otworzyłam oczy, po czym zamrugałam parokrotnie ze zdziwienia.
Znajdowaliśmy się w moim mieszkaniu, a dokładniej w salonie. Nie mogłam
uwierzyć w całą tą sytuację, która miała miejsce. Ci ludzie o niewiarygodnej
sile - o ile byli ludźmi i On, nieznajomy, który pojawia się znikąd, i ratuje mi
życie, by po chwili teleportować nas do mojego mieszkania. Właśnie! Skąd on
w ogóle wiedział, gdzie ja mieszkam? I dlaczego przyjęłam jego dłoń? Nie
miałam pojęcia. Usiadłam na sofie, by poukładać wszystkie myśli kłębiące się
w mojej głowie. Czarnowłosy nadal stał w tym samym miejscu. Uniosłam głowę
o popatrzyłam w jego oczy, przy świetle były jeszcze bardziej nasycone zielenią.
Nie odzywaliśmy się przez dłuższą chwilę, lecz musiałam dowiedzieć się, o co
w tym wszystkim chodzi.
- Kim oni byli? Kim...Ty jesteś? - usłyszałam westchnięcie, a zaraz znów ten
sam głęboki głos.
- Kim jestem? Nie jestem pewien, czy na pewno chciałabyś to wiedzieć.
Jednak oni byli naszymi wrogami.
- Masz mi wszystko natychmiast wyjaśnić. Czy ktoś chce mnie zabić? -
Mówiłam dobitnie, jednak ostatnie zdanie wypowiedziałam już nie z taką
pewnością, a nawet z nutą strachu.
- Nikt nie zabiłby takiego skarbu. - Z uwodzicielskim uśmiechem zaczął
krążyć wokół sofy na której siedziałam. Nie tracąc czujności próbowałam
sobie przypomnieć słowa tajemniczych istot. Zerknęłam na niego przez ramię,
przymrużając lekko oczy.
- Oni nie chcą mnie. Chcą mój sztylet.
- Bystra. - Powiedział to jakby bardziej do siebie, po czym przygryzł wargę,
odwracając się w moją stronę. Podszedł do mnie siadając obok. Łokcie oparł
na kolanach. Wpatrywał się w podłogę, intensywnie nad czymś myśląc.
Zwrócił swój wzrok na mnie, przejeżdżając nim wzdłuż mojego ciała. Nawet
nie czułam się tym skrępowana. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, jednak
ja byłam szybsza.
- Nadal nie wyjawiłeś mi, kim jesteś?
- Taka mała tajemnica.
- Chcę znać imię swojego wybawcy.
- Więc może porozmawiamy przy lampce wina? - Przytaknęłam zgadzając się.
Gdy wróciłam, podałam krwistoczerwony płyn nieznajomemu, butelkę
stawiając na stoliku przed nami.
- Więc słucham. - W tym samym czasie skosztowaliśmy wina. Musiałam
przyznać, było bardzo dobre.
-Pamiętasz kto niecały rok temu prawie zawładnął Ziemią? - No i teraz
wszystko było jasne.
- To Ty! O mój Boże! - Wykrzyczałam na całe mieszkanie.
- Wystarczy Loki. - Oznajmił z wymalowanym na twarzy uśmiechem.
Nie umiałam wydać z siebie dźwięku, koło mnie siedział Bóg, w dodatku
morderca.
- Nie zbliżaj się do mnie. - Nadal byłam w szoku. Gwałtownie wstałam
z sofy i odsunęłam się na bezpieczną odległość. Ale, czy towarzystwo
jego osoby było kiedykolwiek bezpieczne?
- Spokojnie. Nie zrobię Ci krzywdy, dopiero co Cię uratowałem.
Mówił to z powagą. Moje serce przestało bić z szaleńczą szybkością,
a wzrok stał się łagodniejszy.
- Dobrze wiem, że nie zrobiłeś tego z uprzejmości, więc czego ode mnie
chcesz? - Zaśmiał się. Wstał z sofy i powolnym krokiem zaczął zmierzać
w moją stronę. Cofałam się nerwowo, a on był coraz bliżej. Poczułam na
plecach dotyk zimnej ściany. Stał tuż przede mną, był wysoki, ja sięgałam
mu do podbródka. Lekko schylił się, dotykając prawie swymi ustami
moich i szepnął - Wyciągnij to co masz w kieszeni. - Przecież miałam
broń, mogłam zaatakować. Sięgnęłam ręką do kieszeni i powolnym
ruchem zaczęłam wyjmować sztylet. Cisnęłam nim w przód, a mężczyzna
okazał się iluzją. Nie rozglądając się, pobiegłam do wyjścia, jednak w połowie
drogi pojawił się przede mną, wyginając moje ręce do tyłu. Upuściłam sztylet.
Znowu dzieliły nas jedynie dwa centymetry. Szarpałam się, lecz trzymał mnie
w stalowym uścisku, przypierając swym ciałem na mnie.
- Umówmy się, że będziesz grzeczna, a ja w zamian pozostawię Cię całą. -
Syknął, puszczając mnie. Popatrzyłam na podłogę, szukając sztyletu, jednak
ten zniknął, a pojawił się w dłoni Lokiego.
- Tobie też chodzi o sztylet? - zapytałam z pewnością w głosie.
- Nie tylko. - Odparł. - Niebawem wrócę. - Oznajmił, wychodząc. Usłyszałam
jeszcze trzaśnięcie zamykanych drzwi, po czym zemdlałam.